Na een paar dagen van stevige wind waarbij er niet werd gevaren ging ik toch nog op zoek of we wat konden vinden. Het was al snel duidelijk dat door de gewijzigde stroming en golfslag er op de gebruikelijke plek niks was te zien. Ik was samen met een ervaren visser, familie van familie zoals dat in Indonesië gaat, en die vertelde me dat er niet veel hoop was. Ik kon een heel stuk uit de kust even in zee gaan zwemmen om proberen iets te zien. Het water was door de storm troebel en het zicht beperkt en helemaal gemakkelijk voelde ik me niet. En al helemaal niet toen ik opeens een grijze schaduw zag verschijnen. Het was duidelijk dat ik helemaal niks gevonden had maar dat ze mij gevonden hadden en even een kijkje kwamen nemen. Je weet dat zij weten waar je bent maar zelf weet je niets. Je bent gewoon te gast. Deze zwom ca 20 minuten langs me heen, wilde me even aanraken en verdween weer. Dat bijzondere gevoel dat neem je mee. Laten we er zuinig op zijn.